Ταξίδι στην Θεσσαλονίκη

 Επιτέλους μετά από πολύ καιρό επιστρέφω με ταξιδιωτικό κείμενο, οπού θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το ταξίδι μου στην όμορφη Θεσσαλονίκη, όπου και πήγα πρώτη φορά στη ζωή μου καιπραγματικά  άξιζε και σίγουρα θα ξαναπάω!

 Η Θεσσαλονίκη ή αλλιώς συμπρωτεύουσα ιδρύθηκε το 316/5 π.Χ. από τον στρατηγό Κάσανδρο και πήρε το όνομα της συζύγου του και ετεροθαλής αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Θεσσαλονίκης. Ετυμολογικά το όνομα είναι σύνθεση των λέξεων Θεσσαλών+Νίκη σε ανάμνηση της νλικης των Μακεδόνων και του Κοινού των Θεσσαλών εναντίον των Φερών. Από ελληνιστική πόλη πέρασε στα χέρια των Ρωμαίων, υπήρξε από τις πιο σπουδαίες πόλης της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς, υπήρξε εβραϊκή κοινότητα, το 1912 εντάσσεται στο σύγχρονο ελληνικό κράτος, ενώ το 1922 μετά την Μικρασιτική καταστροφή υπήρξε η νέα πατρίδα για πολλούς πρόσυγες από τη Μικρά Ασία και τον Πόντο.

 Όλες αυτές οι κουλτούρες είναι αισθητές μέχρι και σήμερα και δίνουν ένα κοσμοπολίτικο χαρακτήρα στην πόλη, μια πόλη που είανι συγχρόνως δυτική και ανατολική, βαλκανική αλλά και έντονα ελληνική. Δεν είναι τυχαίο ότι υπήρξε η βάση πολιτικών κινήσεων και κινημάτων, ειδικά στη σύγχρονη ιστορία.

 Σε αυτή την πόλη αποφασίζω να ταξιδέψω, ώστε να την γνωρίσω και να δω και δύο πολύ αγαπημένες μου φίλες. Ταξίδεψα από την Αθήνα με τρένο το βράδυ. Γενικά δεν ήταν και η καλύτερη εμπειρία γιατί ήταν πολλές ώρες και έκανε κρύο μέσα στο τρένο, αλλά οικονομικά ήταν καλή ευκαιρία αν δεν νοιάζει κάποιον η άνεση. Έτσι φτάνω ξημερώματα 3 Νοεμβρίου στην Θεσσαλονίκη, αλλά το διαμέρισμα όπου θα έμενα δεν ήταν ακόμα διαθέσιμο, οπότε έκανα μια αρκετά πρωινή βόλτα και πρώτη μου στάση προφανώς ήταν να φάω μπουγάτσα με κρέμα που τη συνόδευσα με σοκολατούχο γάλα και πραγματικά ο συνδυασμός ήταν εκπληκτικός. Μετά έφτασα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, του Πολιούχου της πόλης, όπου χτίστηκε το 313 στον τόπο μαρτυρίου του Αγίου. Ύστερα πήγα προς τη Ροτόντα, ένα επιβλητικό κτήριο του 304 μ.Χ. το οποίο χτίστηκε από τον αυτοκράτορα Γαλέριο που αρχικά προοριζόταν για ναός του Δία, αλλά έμεινε χωρίς χρήση μέχρι τα τέλη του 4ου αιώνα μ.Χ όπου και έγινε χριστιανικός ναός των Ασωμάτων Δυνάμεων. 

 Επιτέλους το δωμάτιο είχε αδειάσει οπότε πήγα για έαν δίωρο ύπνο. Ξύπνησα και πήγα μια βόλτα στην Τσιμισκή και έκτσα να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο. Γύρισα στο διαμέρισμα έκανα μπανάκι και επιτέλους μετά από δύο χρόνια συνάντησα τη φίλη μου την Κατερίνα που έφτασε από τη Δράμα μαζί με τη φίλη της τη Γιώτα. Αφού ετοιμαστήκαμε και οι τρεις πήγαμε πρώτα για καφέ στο "Ραχάτι" και συγχρόνως κάναμε ναργιλέ. Τσιμπήσαμε κάτι στο πόδι και συγκεκριμένα πίτσα και για πρώτη φορά αντικρίζω τον Λευκό Πύργο. Η αλήθεια είναι ότι τον περίμενα πιο μεγάλο αλλά ήταν ένα πανέμορφο στολίδι για την παραλία. Φτάσαμε έτσι στην "Πριγκηπέσσα" όπου συναντήσαμε την άλλη μας φίλη την επίσης Κατερίνα, που είχα να την δω τρία ολόκληρα χρόνια.  Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη να βλέπω δύο τόσο αγαπημένα πρόσωπα μετά από χρόνια και να είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα, να ακούμε ρεμπέτικο, να μιλάμε, να χορεύουμε , σαν να βρισκόμασταν ξανά στα Γιάννενα. Αν ακούτε ρεμπέτικο και βρεθείτε στην Θεσσαλονίκη αξίζει 100% να πάτε στην "Πριγκηπέσσα". Όταν άρχισε να αδειάζει το μαγαζί συνεχίσαμε για το "Ταξίδι". Ένα μαγαζί,που πρέπει να επισκεφτεί ο καθένας, από τα καλύτερα μπαρ που έχω πάει, με πολύ ωραία αισθητική και τέλεια μουσική. Για να μην τα πολυλογώ ξεσαλώσαμε, χορέψαμε μέχρι το πρωί και μόνο όταν έκλεισε το μαγαζί φύγαμε, προφανώς το πρωί. Ένιωσα και πάλι να είμαι φοιτήτρια! Με αυτό τον τρόπο με βρήκε η δεύτερη μέρα στη Θεσσαλονίκη.

 Γυρίσαμε στο διαμέρισμα και κοιμηθήκαμε για λίγες ώρες. Σγκωθήκαμε και ετοιμαστήκαμε και πήγαμε για καφέ αφού πρώτα άφησα τα πράγματά μου στο hostel που θα έμενα γιατί τα κορίτσια θα γύριζαν Δράμα το βράδυ όποτε δεν μπορούσα να κρατήσω μόνη μου το διαμέρισμα.  Περάσαμε από την Αψίδα του Γαλέριου, γνωστή και ως Καμάρα, η οποία είναι σημείο συνάντησης για τους κατοίκους της πόλης και κτίστηκε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. για να τιμηθεί ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας, Γαλέριος, όταν νίκησε τους Πέρσες. Το σίγουρο είναι πάντως πως είναι ένα κόσμημα για το κέντρο της πόλης και σε μεταφέρει σε άλλες εποχές.
 Σιγά σιγά φτάσαμε και στην Παραλία και καθίσαμε επιτέλους για καφε και ενώ αγναντεύαμε τον Θερμαϊκό Κόλπο μας φύσαγε και ο Βαρδάρης. Αλλά κάποια στιγμή πεινάσαμε οπότε και πήγαμε στη Ναυαρίνου για φαγητό όπου έχει αρκετά εστιατόρια και καθίσαμε σε ένα εστιατόριο που λέγεται "Μπακάλικον". Είχε πολύ ώραια ατμόσφαιρα και όμορφο χώρο ενώ και το φαγητό ήταν πολύ καλό σε γεύση και ποσότητα και με καλή τιμή. Και αφού σκάσαμε στο φαγητό, έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Χαιρέτησα τα κορίτσια που θα φεύγαν για Δράμα και εγώ πήγα προς την Πλατεία Δικαστηρίων να συναντήσω δύο άλλες φίλες μου από τα Γιάννενα και να πιούμε έναν καφέ εκεί κοντά. έτσι πέρασε και η δεύτερη μέρα στην Θεσσαλονίκη και γω γύρισα στο hostel για να κοιμηθώ επιτέλους!
 Την τρίτη μέρα που ξύπνησα, ετοιμάστηκα και κατέβηκα για πρωινό, το οποίο ήταν και αρκετά χορταστικό και αφού πήρα ενέργεια ξεχύθηκα να δω την Θεσσαλονίκη πλέον μόνη μου. Πρώτα πήγα ψς φιλόλογος και άνθρωπος των μουσείων στο Αρχαιολογικό Μουσείο το οποίο λειτουργεί από το 1912 και υπάρχουν εκθέματα από ανασκαφές που έχουν γίνει στη Θεσσαλονίκη και στην ευρύτερη περιοχή της Μακεδονίας. Είχε πολλά ενδιαφέροντα εκθέματα που αν λίγο κάποιος είναι αρχαιολάτρης αξίζει να το επισκεφτεί.
  Αφού έκατσα αρκετή ώρα στο μουσείο (ίσως και δίωρο) και πήρα όσες περισσότερες εικόνες γινόταν στη μνήμη μου, έκατσα για ένα σύντομο καφέ αντικρίζοντας από μακριά το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ήπια τον καφέ μου στα γρήγορα και πλησίασα το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου που ιππεύει τον Βουκεφάλα. Το μπρούτζινο αυτό άγαλμα σου κόβει την ανάσα τόσο με την μεγαλοπρέπεια που εκπέμπει και ανεγέρθηκε το 1973 από τον γλύπτη Ευάγγελο Μουστάνα. Στον ίδιο χώρο με το άγαλμα υπάρχει ένα τοιχίο με μπρούτζινη ανάγλυφη αναπαράσταση της Μάχης του Ισσού όπυ ο Μέγας Αλέξανδρος έτρεψε σε φυγή τον Δαρείο Γ', βασιλιά των Περσών, ενώ υπάρχουν και δύο συστοιχίες από ασπίδες που συμβολίζουν τους απλούς Μακεδόνες στρατιώτες. Ύστερα από λίγο συνέχισα από την αριστερή πλευρά της παραλίας και κατευθύνθηκα στις "Ομπρέλες", εκεί που βγάζουν όλοι φωτογραφία στη Θεσσαλονίκη μετά τον Λευκό Πύργο. Γλυπτό του Γιώργου Ζαγγολόπουλου, οι "Ομπρέλες" τοποθετήθηκαν το 1997 πρώτη φορά στην παραλία της Θεσσαλονίκς, όταν υπήρξε πολιτισμική πρωτεύουσα Ευρώπης και τοποθετήθηκαν ξανα το 2013 μετά την ολοκλήρωση ανάπλασης της νέας παραλίας.
 Έβγαλα και γω τις φωτογραφίες μου με τις "Ομπρέλες" και συνέχισα από την δεξιά πλευρά της παραλίας και επιτέλους είδα από κοντά, από απόσταση αναπνοής τον Λευκό Πύργο, το φρούριο που έχτισε ο Μουράτ Β' στα τέλη του 15ου αιώνα, τον Πύργο των αιμάτων, που ονομάστηκε έτσι λόγω των σφαγών από τους Γενίτσαρους αλλά και γιατί υπήρξε φυλακ΄ξ μελλοθάνατων βαρυποινιτών και τόπος βασανιστηρίων. Μία εκδοχή του ονόματος "Λευκός Πύργος" είναι ότι πήρε αυτό το όνομα, το 1891 όταν ένας Εβραίος κατάδικος ασβέστωσε τον Πύργο με αντάλλαγμα την ελευθερία του. Πλέον ο Λευκός Πύργος είναι το σύμβολο της συμπρωτεύουσας και δεν γίνεται να μην τον επισκεφτείς αν βρίσκεσαι στην πόλη αφού λειτουργεί και ως μουσείο και μπορείς να εισέλθεις να δεις τα εκθέματα αλλά και να φτάσεις ως την κορυφή του και να απολαύσεις ολόκληρη την πόλη και την παραλία. Εγώ ανέβηκα πάνω και έμεινα να κοιτάω την πόλη για αρκετή ώρα και στη συνεχεια είδα το μουσείο όπου διασκορπίζεται στους έξι ορόφους του Πύργου και έχει έκθεση αφιερωμένη στην ιστορική διαδρομή της πόλης από την αρχαιότητα μέχρι το σήμερα.
 Φεύγοντας από τον Λευκό Πύργο έκατσα στο κέντρο να φάω κάτι και μετά από λίγο γύρισα στο hostel, το οπίο hostel ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία καθώς μένεις με άλλους ταξιδιώτες και γνωρίζεις κόσμο. Εγώ έμενα σε γυναικείο κοιτώνα και γνώρισα από διάφορες χώρες γυναίκες που οι περισσότερες ταξίδευαν μόνες τους και είχαν να μοιραστούν τόσα ενδιαφέροντα πράγματα. Αλλά τα hostel θέλουν προσοχή ειδικά αν ταξιδεύεις μόνος σου, εγώ στο συγκεκριμένο που έμεινα μου το πρότειναν και είδα καλές κριτικές και όντως ήταν αρκετά ασφαλές και άνετο. Έτσι πέρασα το απόγευμά μου παρέα με δύο Καναδές, μία Ρωσίδα και μία Ελληνίδα. Αργλα το απόγευμα έκανα μία χαλαρή βόλτα στην πόλη και γύρισα νωρίς για ύπνο γιατί ήμουν ένα άυπνο πτώμα.
 Την τέταρη και τελευταία μέρα ξύπνησα νωρίς, έφαγα το πρωινό μου, ετοίμασα τα πράγματά μου και έκανα check-out, αλλά επειδή θα ταξίδευα αργά  το βράδυ με το τρένο και είχα μια ολόκληρη μέρα μπροστά μου, άφησα τα πράγματά μου στο hostel και πήγα να δω λίγη ακόμα Θεσσαλονίκη.
 Αρχικά πήγα στο λιμάνι, το όποιο κατά αιώνες έχει υπάρξει από τα πιο σημαντικά λιμάνια για τα Βαλκάνια και την Ευρώπη και αφού έκανα μια μικρή βόλτα, επισκέφτηκα τα μουσεία Κινηματογράφου και Φωτογραφίας όπου βρίσκονται στην Αποθήκη Α' του λιμανιού στην προβλήτα Α'. Πρώτα πήγα στο μουσείο Κινηματογράφου το οποίο είναι και το μοναδικό στην Ελλάδα και ιδρύθηκε το 1997. Προσωπικά ήταν το μουσείο που ξεχώρισα και που μου προκάλεσε συγκίνηση καθώς έβλεπα clip, αφίσες και αντικείμενα από τσαινίες που μεγάλωσα αλλά και πολλές φωτογραφίες με αγαπημένες προσωπικότητες. Εκτός αυτών στο μουσείο υπάρχουν αποσπάσματα από ντοκιμαντέρ αλλά και κινηματογραφικές συσκευές. Δεν είναι πολύ μεγάλο ως μουσείο αλλά αξίζει γιατί είναι κάτι μοναδικό. Εγώ το λάτρεψα τόσο ώστε το γύρισα δύο φορές! Και αφού ήταν δίπλα συνέχισα στο μουσείο φωτογραφίας, το οποίο και αυτό ιδρύθηκε το 1997 και περιέχει συλλογή και μελέτη φωτογραφιών καλλιτεχνικής αξίας. αν ασχολείται κάποιος έστω και λίγο με την φωτογραφία αξίζει να το επισκεφτεί γιατί έχει ενδιαφέροντα project.
 Επόμενη στάση αφού ήταν πολύ κοντά στο λιμάνι, η πλατεία Αριστοτέλους, από τις πιο κεντρικές πλατείες της πόλης με ημικυκλικά κτίρια δεξιά και αριτερά, εκ των οποίων το ένα είναι το κινηματοθέατρο "Ολύμπιον", και στην πλατεία προφανώς υπάρχει το άγαλμα του μεγάλου φιλοσόφου Αριστοτέλη. Η πλατεία σχεδιάστηκε το 1917 αλλά η οριστική διαμόρφωση έγινε το 1960. Εκεί, λοιπόν, έκατσα για ένα καφέ και παρατηρούσα τον κόσμο από την Θεσσαλονίκη και διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι και οι περισσότερες ήταν τόσο περιποιημένοι, είχαν τόσο προσεγμένο ντύσιμο, τόσο καθαροί, τόσο όμορφοι, ας πάρουμε παράδειγμα όλοι, ειδικά για την καθαριότητα! Καθόμουν και τους θαύμαζα άντρες γυναίκες. Όμως κάποια στιγμή πείνασα έτσι ξεκίνησα για την αναζήτηση μπουγάτσας γιατί η πρώτη που είχα φάει στην Θεσσαλονίκη ήταν μία απόλαυση. Ανέβηκα προς τα πάνω και έφτασα στην οδό Εγνατίας και έκατσα στο ζαχαροπλαστείο "Κοζάνη" να φάω μια μπουγάτσα ακόμα πριν φύγω από την όμορφη πόλη. Αυτή την φορά πήρα μισή με κρέμα και μισή με τυρί και προφανώς σοκολατούχο γάλα. Όαση! Μόνο αυτό θα πω.
 Στο μεταξύ ήμουν αρκετά τυχερή γιατί 1-11 Νοεμβρίου είχε το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, οπότε το μεσημέρι της τελευταίας μου μέρας πήγα να δω μια ταινία του φεστιβάλ. Δυστυχώς δεν το ήξερα νωρίτερα αλλιώς σίγουρα θα είχα προγραμματίσει να δω και άλλες ταινίες. Το Φεστιβάλ έχει μεγάλη ιστορία καθώς ξεκίνησε το 1960 ως Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου και το 1992 έγινε διεθνές. Η ταινία που παρακολούθησα εγώ ήταν η "Αμάντα" γαλλικής παραγωγής σε σκηνοθεσία Mikhael Hers. Ήταν μια ωραία και συγκινητική ταινία που είχε ως θέμα την πνευματική ενηλικίωση αλλά συγχρόνως έθιγε και το θεμα τις τρομοκρατικ΄ς επίθεσης. Η ταινία κράτησε περίπου μιάμιση ώρα, οπότε όταν τελείωσε ήταν απόγευμα.
 Χαλαρά ξεκίνησα για το hostel, αλλά πρώτα έκανα μια τελευταία στάση για να πάρω τσουρέκι. Δεν γίνεται να πας Θεσσαλονίκη και να μην πάρεις τσουρέκι απο τον Τερκενλή, άλλωστε το απαίτησε ο αδερφός μου να του φέρω οπότε ήμουν αναγκασμένη, όχι οτί εγώ δεν ήθελα. Κουβαλώντας τα τσουρέκια γύρισα στο hostel και επειδή ήταν νωρίς ακόμα για να φύγω έκατσα εκεί αφού είχε και live με ρεμπέτικη μουσική. Πήρα τον μεζέ μου, πήρα και ένα ρακόμελο και έκατσα να ακούσω αγαπημένα τραγούδια. Στην αρχή έκατσε μια κυρία μαζί μου από την Ισπανία όπου μίλαγε πολύ καλά ελληνικά και μιλούσαμε αρκετή ώρα και στη συνέχεια έκατσαν μαζί μου οι δύο κοπέλες από τον Καναδά που μοιραζόμασταν και το ίδιο δωμάτιο. Με αυτόν τον τρόπο πέρασε η ώρα και έφτασε η ώρα να επιστρέψω Αθήνα. Έτσι 6 Νοεμβρίου πήρα τα πραγματάκια μου και πήγα στο σταθμό των τρένων.
 Γενικά πέρασα πολύ ωραία στην Θεσσαλονίκη, ήμουν τυχερή γιατί είχε τέλειο καιρό και  ήταν ευκαιρία να δω τις φίλες μου αν και η μία δεν μπορούσε να κάτσει παραπάνω λόγω δουλείας και η άλλη είχε κανονισμένο ταξίδι πριν κανονίσω εγώ να πάω Θεσσαλονίκη, αλλά έστω και ένα βράδυ άξιζε μαζί τους, αλλά συγχρόνως ήθελα καιρό τώρα να κάνω ένα ταξίδι μόνη μου οπότε ήταν τέλεια ευκαιρία. Η αλήθεια είναι ότι ήθελα να δω περισσότερα μέρη, όπως για παράδειγμα να πάω στα λαδάδικα, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι θα ξαναπάω Θεσσαλονίκη γιατί είναι πόλη που σου προσφέρει τα πάντα και κυρίως διασκέδαση.  Σίγουρα πλέον θα ταξιδεύω πιο συχνά μόνη μου αφού είναι κάτι που μου άρεσε και το απόλαυσα, αν το έχετε και σεις σαν σκέψη να το κάνετε σίγουρα αξίζει!

https://www.youtube.com/watch?v=8rA_iW2VZkc&t=6s