Η γνώση δεν έρχεται μόνο από τα βιβλία, αλλά και από τις εμπειρίες που συλλέγει ο άνθρωπος και ίσως ο καλύτερος τρόπος για να το καταφέρεις αυτό είναι τα ταξίδια, πόσο μάλλον όταν αυτά γίνονται παρέα με καλούς φίλους. Έτσι καθώς πέρασε μια βδομάδα από το ταξίδι μου στην Κεφαλλονιά αποφάσισα να μοιραστώ αυτή την εμπειρία και ίσως να εμπνεύσω κάποιον κάποια στιγμή να επισκεφτεί αυτό το νησί του Ιονίου.
Αν και Σεπτέμβρης, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε τις τρεις πρώτες μέρες αυτού του μήνα (να μη ζήσουμε και την πολυκοσμία του Αυγούστου και συν ότι οι τιμές είναι πολύ καλύτερες!) έχοντας, λοιπόν, για συντροφιά δύο ακόμα φίλες μου επισκεφτήκαμε την Κεφαλλονιά (ή αλλιώς Κεφαλληνία), νησί του Ιονίου και το έκτο μεγαλύτερο σε έκταση νησί στην Ελλάδα. Για την Κεφαλλονιά γίνεται ήδη αναφορά από τους αρχαίους χρόνους (κατοικείται από την Παλαιολιθική εποχή) με την σωστή ονομασία "Κεφαλληνία". Στα ομηρικά έπη η Κεφαλλονιά έχει τις ονομασίες "Δουλίχιον", "Σάμος" ή "Σάμη". Δυστυχώς έχει επικρατήσει η άποψη ότι το όνομα του νησιού προέρχεται από τον μυθικό ήρωα της Αττικής, Κέφαλο, αλλά το σωστό είναι πως η ονομασία προέρχεται από τους αρχαίους ορεσίβιους κατοίκους της, τους ομηρικούς "Κεφαλλήνες". Κατακτήθηκε και από τους Ρωμαίους, ενώ το μεσαίωνα αποτέλεσε μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Στη συνέχεια πέρασε στα χέρια των Νορμανδών, Ενετών και Οθωμανών μέχρι που το 1797 κατακτήθηκε από τη Βενετία. Ύστερα πέρασε για λίγο χρονικό διάστημα σε γαλλική κατοχή και τότε είναι που επηρεάστηκε από την Γαλλική Επανάσταση και ανέτρεψε το φεουδαρχικό καθεστώς. Τέλος πέρασε και στα χέρια των Βρετανών οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για την υποδομή του νησιού με αποτέλεσμα να αφήσουν πίσω τους πολλά έργα. Το 1864 μαζί με τα υπόλοιπα Επτάνησα, ενώθηκε με την υπόλοιπη Ελλάδα. Στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αρχικά ήταν υπό ιταλική κατοχή, ενώ το 1943 πέρασε σε γερμανική κατοχή. Έτσι αναπτύχθηκε έντονα το κίνημα της Αντίστασης από την ΕΑΜ, ενώ την περίοδο του Εμφυλίου πολέμου έγιναν μάχες μεταξύ κυβερνητικών και ανταρτών. Τραγική στιγμή για την Κεφαλλονιά αποτέλεσε και ο καταστροφικός σεισμός του 1953, ενώ σήμερα αποτελεί ανεπτυγμένη περιοχή της Ελλάδας.
Σε αυτό το νησί, λοιπόν, φτάσαμε Παρασκευή πρωί και συγκεκριμένα η άφιξή μας έγινε στο νότιο μέρος του νησιού, στο λιμανάκι της Πεσσάδας, αφού αφετηρία μας ήταν η Ζάκυνθος. Πρώτος μας προορισμός ήταν το σπήλαιο Δρογκαράτη. Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω ότι η Κεφαλλονιά είναι το πιο ορεινό νησί των Επτανήσων, με αποτέλεσμα οι αποστάσεις να είναι αρκετά μεγάλες, οπότε το γεγονός ότι είχαμε δικό μας αμάξι μας βοήθησε πολύ, ώστε σε τρεις μέρες να καταφέρουμε να επισκεφτούμε όσα περισσότερα μέρη μπορούσαμε. Το να διασχίζεις πάντως τα βουνά της Κεφαλλονιάς σου δίνει απίστευτη θέα του Ιονίου Πελάγους. Επομένως ενεργοποιήσαμε το Gps και ξεκινήσαμε για το σπήλαιο Δρογκαράτη.
Η Δρογκαράτη απέχει 3 χιλιόμετρα από τη Σάμη, βρίσκεται σε υψόμετρο 120 μέτρων και το βάθος φτάνει τα 95 μέτρα με θερμοκρασία 18 βαθμούς Κελσίου. Στο μεταξύ η μία από τις φίλες μου ξέχασε να αλλάξει παπούτσια και όταν συνειδητοποίησε ότι μπορεί να γλιστρήσει με τα συγκεκριμένα παπούτσια ήταν αργά να γυρίσει και να τα αλλάξει. Έτσι αποφάσισε να βγάλει τα παπούτσια και να περπατήσει το σπήλαιο ξυπόλυτη. Αν και το έδαφος ήταν πολύ κρύο και υγρό πρέπει να ήταν μοναδική εμπειρία να περπατάς ξυπόλυτος ανάμεσα σε σταλαγμίτες και σταλακτίτες. Η αλήθεια είναι πως ζήλεψα λίγο (με την καλή έννοια) και τη θαύμασα και θα ήθελα να έχω μια ανάλογη εμπειρία. Απόλαυσα όμως τη βόλτα μου στο σπήλαιο και ομολογώ πως ο χώρος ήταν μοναδικός και επιβλητικός με ιδιαίτερη ακουστική (πληροφορήθηκα μάλιστα ότι έχουν πραγματοποιηθεί συναυλίες στο χώρο του σπηλαίου) και είναι από τα πιο ευρύχωρα σπήλαια στην Ελλάδα. Επίσης θέλω να προσθέσω πως οι φωτογραφίες με φλας απαγορεύονται καθώς μπορούν να προκαλέσουν φθορές, αλλά ένας από τους επισκέπτες φαίνεται να μην το κατανόησε καλά με αποτέλεσμα να πάρει την επίπληξή του από το προσωπικό. Βγαίνοντας από το σπήλαιο η διαφορά της θερμοκρασίας ήταν αισθητή, αλλά δεν πτοηθήκαμε και ξεκινήσαμε αμέσως για το επόμενο σπήλαιο, για το σπήλαιο Μελισσάνη.
Στο Λιμνοσπήλαιο της Μελισσάνης φτάσαμε μεσημέρι (την καλύτερη ώρα, διότι τότε το φως του ήλιου πέφτει στο νερό με αποτέλεσμα να υπάρχουν υπέροχα χρώματα που αντανακλώνται στο σπήλαιο). Αποτελεί μοναδικό γεωλογικό φαινόμενο και βρίσκεται 2 χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Σάμης. Ο Γιάννης Πετρόχειλος ανακάλυψε το σπήλαιο το 1951 και η κανονική είσοδος είναι κατακόρυφη αν και η είσοδος των επισκεπτών γίνεται από τεχνητή είσοδο, υπάρχουν σκαλοπάτια. Όσο πλησιάζαμε στο σπήλαιο τα νερά αντανακλούσαν και δημιουργούσαν γαλαζοπράσινες αποχρώσεις στα τοιχώματα. Η ξενάγηση γίνεται με βαρκούλες και με τους βαρκάρηδες να δίνουν πληροφορίες για το σπήλαιο. Βέβαια σε μας έτυχε ένας βαρκάρης που δεν φαινόταν να έχει ιδιαίτερη όρεξη να μας ξεναγήσει σωστά. Ευτυχώς για μας είχα συλλέξει μόνη μου τις απαραίτητες πληροφορίες. Το σπήλαιο βρίσκεται 20 μέτρα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, το νερό έχει βάθος 10 μέτρα έως 40 μέτρα. Το νερό είναι πεντακάθαρο και καθώς πέφτει το φως φαίνεται όλη η ομορφιά του. Χαρακτηρίζεται ως υφάλμυρο και βουτώντας το χέρι στο νερό μπορώ να προσθέσω ότι είναι και αρκετά κρύο. Φυσικά στολίδια κοσμούν το σπήλαιο, σταλακτίτες 20.000 χρόνων. Στο κέντρο υπάρχει και ένα μικρό νησάκι όπου βρίσκονται ευρήματα που πιστοποιούν την λατρευτική λειτουργία του σπηλαίου στην αρχαιότητα. Συγκεκριμένα λάτρευαν τον θεό Πάνα και τις Νύμφες (γυναικείες θεότητες) γι αυτό είναι γνωστό και ως σπήλαιο των Νυμφών. Το μέρος αδιαμφισβήτητα σου προκαλεί ενθουσιασμό και σε μαγεύει και ίσως να σε μεταφέρει σίγουρα σε προϊστορικές εποχές, ενώ η φαντασία σου σε κάνει να πιστεύεις ότι όντως ζουν Νύμφες στο σπήλαιο.
Επόμενος προορισμός, η Σάμη. Εκεί δεν καθίσαμε πολύ, κάναμε μια στάση και περπατήσαμε στο λιμάνι και ύστερα καθίσαμε σε μια καφετέρια για να τσιμπήσουμε κάτι. Η Σάμη είναι το μεγαλύτερο λιμάνι της Κεφαλλονιάς και τουριστικό κέντρο, βρίσκεται στην ανατολική ακτή του νησιού και σχηματίζει ένα ασφαλές λιμάνι και απέχει 22 χιλιόμετρα από το Αργοστόλι. Υπολείμματα κατοίκησης υπάρχουν από την Πρωτοελλαδική περίοδο και έχουν βρεθεί λείψανα μυκηναϊκού οικισμού. Η αρχαία Σάμη αποτελούσε πόλη-κράτος και αφού ήταν αυτόνομη έκοβε δικό της νόμισμα. Όταν κατακτήθηκε το 188 π.Χ. από του Ρωμαίους κατασκευάστηκαν δημόσια οικοδομήματα, λουτρικές εγκαταστάσεις, κοινωφελή έργα και πολυτελείς ιδιωτικές κατοικίες με ψηφιδωτά. Ωστόσο η πόλη παρήκμασε και εγκαταλήφθηκε εξαιτίας των πειρατών τον 5ο και τον 6ο αιώνα μ.Χ αλλά και των σεισμών.
Στη συνέχεια κινηθήκαμε για μια βουτιά, την πρώτη βουτιά στο νησί και την πρώτη παραλία που θα βλέπαμε στην Κεφαλλονιά. Φτάσαμε στην Αντισάμο, λίγα χιλιόμετρα από τη Σάμη. Η παραλία έχει γαλάζια σημαία. Το άσπρο βότσαλο συνδυάζεται απίστευτα με το μπλε της θάλσσας και το πράσινο που τη περιτριγυρίζει αφού έχει πλούσια βλάστηση. Η παραλία είναι οργανωμένη με αρκετά beach bar και επιπλέον διαθέτει εξοπλισμό για θαλάσσια σπορ, ωστόσο εμείς προτιμήσαμε να περπατήσουμε λίγο πιο πέρα και να καθίσουμε χύμα απλώνοντας τις πετσέτες μας στα βότσαλα και έχοντας πάρει καφέ στο χέρι (ρωτήστε τιμές πριν πάρετε καφέ γιατί μία από εμάς την πάτησε και τον πλήρωσε χρυσάφι τον καφέ!). Τα νερά πεντακάθαρα και βαθιά με αποτέλεσμα το κολύμπι να είναι απολαυστικόκαι το γεγονός ότι είχα πάρει μαζί μου τα γυαλάκια για τη θάλασσα με βοήθησε να εξερευνήσω και τη θάλασσα στο εσωτερικό της. Καθίσαμε αρκετή ώρα και απολαύσαμε τον απογευματινό ήλιο. Η παραλία αυτή, ωστόσο αποκτάει και μία επιπλέον αίγλη και δημοσιότητα λόγω των γυρισμάτων της ταινίας "Το Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλλι". Αφού γεμίσαμε από χαλαρωτικές στιγμές και ενώ ο ήλιος άρχισε να πέφτει, ξεκινήσαμε για το Αργοστόλι.
Φτάσαμε, λοιπόν, και στο Αργοστόλι όπου αποτέλεσε την βάση μας. Το Αργοστόλι είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της Κεφαλλονιάς. Αποτελεί κέντρο δραστηριοτήτων από το 1757, με παλιά πρωτεύουσα τον Άγιο Γεώργιο. Ο κόλπος του Αργοστολίου είναι από τα ασφαλέστερα λιμάνια του κόσμου. Από το 1600 άρχισε μάλλον να κατοικείται και το 1757 έγινε πρωτεύουσα και έτσι άρχισε να μεγαλώνει από τότε. Το 1810 είχε δικό της Άγγλο κυβερνήτη (όταν προφανώς τα Επτάνησα πέρασαν στους Άγγλους). Η προσεισμική πόλη είχε επιβλητικά αρχοντικά και μέγαρα, με ιταλικές επιρροές καθώς η αρχιτεκτονική των σπιτιών είχε αναγεννησιακά και μπαρόκ στοιχεία. Το Αργοστόλι αποτέλεσε τη δεύτερη πόλη στην Ελλάδα που ηλεκτροφωτίστηκε.
Έτσι τακτοποιηθήκαμε, αν και κουρασμένες πήγαμε μια βόλτα. Συγκεκριμένα περπατήσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο που είναι ιδιαίτερα περιποιημένος με όμορφα μαγαζάκια δεξιά και αριστερά. Χαζέψαμε στα μαγαζάκια για λίγο (τα πιο πολλά τουριστικά) και φτάσαμε στην κεντρική πλατεία, όπου καθίσαμε να φάμε πατροπαράδοτα πιτόγυρα (σε περίπτωση που δεν κατάγεστε ή δεν μένετε σε κάποιο νησί του Ιονίου αξίζει να δοκιμάσετε κάποιο παραδοσιακό πιάτο). Μετά τη γαστρονομική μας απόλαυση συνεχίσαμε προς την οδό Ριζοσπαστών και καθίσαμε για ένα ποτάκι σε ένα όμορφο μαγαζί που έπαιζε live (funk, rock kai jazz) με έναν ιδιαίτερο μουσικό.
Ύστερα από αυτή την όμορφη εμπειρία, βρήκα τις φίλες μου και πήραμε πρωινό κοντά στην πλατεία. Παίρνοντας δυνάμεις ξεκινήσαμε για τη βόρεια πλευρά του νησιού. Πρώτη στάση το Φισκάρδο, το οποίο βρίσκεται στη βόρεια πλευρά του νησιού. Το Φισκάρδο αν και αποτελεί κοσμοπολίτικο μέρος έχει διατηρήσει την παραδοσιακή του αρχιτεκτονική και πολλά αρχοντικά διατηρούνται ακόμα και αυτό χάρη στο γεγονός πως δεν υπέστη πλήγμα μετά το σεισμό του 1953 που ήταν Καταστροφικός για την υπόλοιπη Κεφαλλονιά. Περπατήσαμε στα όμορφα στενά, με τα περισσότερα σπίτια και ξενοδοχεία να διακοσμούνται από πολύχρωμα και ευωδιαστά λουλούδια που δίνουν αυτόματα άλλον αέρα στο χωριό. Ύστερα κινηθήκαμε παραλιακά στο λιμανάκι και απολαύσαμε την όμορφη αισθητική των μαγαζιών.
Με αέρα κοσμοπολίτικο πλέον, συνεχίσαμε για τις παραλίες . Αρχικά πήγαμε στην παραλία Φώκι (όπου έχει πάρει το όνομά της από τη φώκια Μονάχους-Μονάχους διότι κάνει την εμφάνισή της σε εκείνα τα νερά). Το Φώκι βρίσκεται δίπλα από το Φισκάρδο, γι' αυτό κανείς μπορεί να πάει και με τα πόδια. Είναι η παραλία που ξεχώρισα και ερωτεύτηκα στην Κεφαλλονιά, αφού αν και μικρός κολπίσκος συνδυάζει απόλυτα αρμονικά τα χρώματα, το γαλάζιο του ουρανού και της θάλασσας, το λευκό βότσαλο και το πράσινο από τα κυπαρίσσια που υπάρχουν δεξιά και αριστερά της παραλίας, ενώ οι ελιές που υπάρχουν ακριβώς πάνω στην παραλία προσφέρουν σκιά και σου υπενθυμίζουν ότι βρίσκεσαι στη Μεσόγειο. Βουτώντας με τα γυαλάκια μου είδα στο βυθό αρκετά φύκια, όπου μάλιστα έτυχε να κρύβεται ένα χταπόδι ανάμεσα αλλά όχι αρκετά καλά ώστε να μην καταφέρω να το εντοπίσω και στους βράχους δεξιά και αριστερά υπήρχαν πολλά διαφορετικά ψάρια που κολυμπούσαν.Το κολύμπι ήταν υπέροχο και ευτυχώς την ώρα που πήγαμε δεν είχε φασαρία. Σίγουρα κάποια στιγμή θα ξαναβρεθώ σε αυτή την παραλία κάτω από τη σκιά μιας ελιάς να αγναντεύω αυτή την υπέροχη θάλασσα, αλλά καθώς θέλαμε να δούμε όσα περισσότερα μέρη γινόταν ξεκινήσαμε για τη δεύτερη παραλία, την παραλία Έμπλυση, η οποία απέχει 1,5 χιλιόμετρο από το Φισκάρδο. Πιο πολυσύχναστη από το Φώκι αλλά και αυτή ανοργάνωτη (έχοντας μόνο ένα περίπτερο στην παραλία). Για άλλη μια φορά βρεθήκαμε σε παραλία με βότσαλο, αλλά εμείς προτιμήσαμε να καθίσουμε στις οριζόντιες πλάκες που υπάρχουν στα πλάγια της παραλίας. Τα νερά αρκετά πιο βαθιά από το Φώκι, αλλά το χρώμα της θάλασσας για ακόμα μια φορά να μαγεύει και κυριολεκτικά να είναι γαλάζιο και πεντακάθαρο. Αράξαμε και χαλαρώσαμε πάνω στις πλάκες (οι οποίες είναι τέλειες για ηλιοθεραπεία), μετά ήρθε η ώρα του φαγητού, οπότε μπήκαμε στο αυτοκίνητο για να επισκεφτούμε το επόμενο χωριό.
Το επόμενο χωριό ήταν η εκπληκτική Άσσος. Η Άσσος είναι χτισμένη αμφιθεατρικά στην ομώνυμη χερσόνησο, η παραδοσιακή επτανησιακή αρχιτεκτονική του χωριού δένει υπέροχα με τα κυπαρίσσια και τα πεύκα που υπάρχουν γύρω γύρω. Όλα τα κτήρια ήταν ένα και ένα, έτοιμα να μπουν σε καρτ-ποστάλ με μία μοναδική αισθητική που σε κάνει να λες "εδώ θέλω να ζήσω" και το χωριό αυτόματα σε μεταφέρει σε άλλες δεκαετίες και χρόνους. Στην Άσσο, λοιπόν, καθίσαμε να φάμε (είχε πάει ήδη απόγευμα) με θέα τη θάλασσα και τα δέντρα απολαύσαμε το φαγητό μας αν και είχαμε ένα θέμα με τις σφήκες, ωστόσο το αντιμετωπίσαμε (ελληνικός καφές!). Ακόμα και οι βαρκούλες δέναν τόσο όμορφα με το τοπίο που ήταν απλά μια αισθητική απόλαυση για τα μάτια μας. Αφού φάγαμε και χορτάσαμε, συνεχίσαμε για τον τελευταίο προορισμό μας, την παραλία Μύρτος.
Παραμένοντας στο βόρειο τμήμα του νησιού, φτάσαμε στο Μύρτο. Από τις πιο γνωστές παραλίες του νησιού και με απόσταση από το Αργοστόλι 30 χιλιόμετρα. Ήδη από ψηλά αντικρίζοντας την παραλία συνειδητοποιείς την ομορφιά της. Το άσπρο βότσαλο και τα βαθιά νερά μου θύμισαν αρκετά το Ναυάγιο στη Ζάκυνθο, αλλά ομολογώ ότι ίσως ο Μύρτος να μου αρέσει λίγο περισσότερο (αν και λατρεύω το Ναυάγιο) και αυτό χάρη στο γεγονός ότι φτάσαμε αργά το απόγευμα με την ατμόσφαιρα απλά μαγευτική και με πολύ λιγότερο κόσμο απ' ό,τι περιμέναμε. Εκείνη την ώρα ο ήλιος βασίλευε, έτσι απλώσαμε τις πετσέτες μας και απολαύσαμε τη στιγμή. Δεν βουτήξαμε, διότι ήταν ήδη αργά και σκοτείνιαζε και αφού δεν γνωρίζαμε τα νερά τα οποία είναι πολύ βαθιά, αρκεστήκαμε στο να αγναντεύουμε το Ιόνιο Πέλαγος και το ηλιοβασίλεμα. Από τις πιο όμορφες στιγμές του ταξιδιού, να απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα μαζί με τις φίλες μου και να διαβάζω ανά στιγμές το "Μικρό Πρίγκιπα" (θα κάνω αναφορά στο βιβλίο σε επόμενο άρθρο). Σκέφτομαι πόσο τυχερή είμαι που μπόρεσα να δω ένα ακόμα όμορφο ηλιοβασίλεμα και μάλιστα σε ένα τόσο ξεχωριστό μέρος. Σίγουρα θα αξίζει να κολυμπήσει κανείς στα νερά του Μύρτου (άλλη μια παραλία στην Κεφαλλονιά με γαλάζια σημαία), αλλά να έχω μια τέτοια εμπειρία για μένα είναι πολύ καλύτερη. Αν πάντως επισκεφτεί κάποιος νωρίτερα την παραλία, είναι οργανωμένη και διαθέτει τουαλέτες και snack-bar. Ύστερα από το εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα, πήραμε σιγά σιγά το δρόμο της επιστροφής για το Αργοστόλι, γιατί άρχιζε να σκοτεινιάζει αρκετά. Εδώ θέλω να προσθέσω ότι καθώς διασχίζαμε τα βουνά της Κεφαλλονιάς στο δρόμο συναντήσαμε αρκετές φορές κατσίκες, στημένες με τέτοιο τρόπο σαν αγάλματα και έτοιμες για φωτογραφία. Απλά αξιολάτρευτες!
Το βραδάκι επιστρέψαμε στη βάση μας, ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε για άλλη μια βόλτα στο βραδινό Αργοστόλι. Το γεγονός ότι όλη την μέρα ήμασταν από μέρος σε μέρος και είχαμε περπατήσει αρκετά, μας έκανε να περιορίσουμε τη βόλτα μας στον πεζόδρομο και απλά να καθίσουμε για παγωτό.
Την επόμενη μέρα (τρίτη και τελευταία του ταξιδιού) ξυπνήσαμε, ετοιμάσαμε τα πράγματά μας και πήγαμε για μια τελευταία βόλτα στο Αργοστόλι. Φάγαμε το χορταστικό μας πρωινό, αφού πρώτα περπατήσαμε στα στενάκια και ύστερα περπατήσαμε και στη Γέφυρα "De Bosset" (Άγγλος κυβερνήτης, ο οποίος έκανε πολλά έργα στο Αργοστόλι και ο δημιουργός της γέφυρας) μήκους ενός χιλιομέτρου. Στη γέφυρα υπάρχει και το προσεισμικό μνημείο, η "Κολόνα", αφιερωμένο στους Βρετανούς από τον λαό της Κεφαλλονιάς. Αυτή ήταν η τελευταία μας βόλτα στο Αργοστόλι, το αποχαιρετήσαμε και τραβήξαμε πορεία προς τα νότια.
Σταματήσαμε λίγα χιλιόμετρα από το Αργοστόλι, στο Μακρύ Γιαλό. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες παραλίες που επισκεφτήκαμε, ο Μακρύς Γιαλός είναι αμμώδης χωρίς βότσαλα και βράχια. Αν και μεγάλη σε έκταση, καμία από εμάς δεν ξετρελάθηκε, θεωρώ ότι οι άλλες παραλίες που επισκεφτήκαμε είναι κλάσης ανώτερες. Βέβαια για αυτούς που προτιμούν την άνεση είναι οργανωμένη παραλία, με εστιατόρια, beach bar και διαθέτει θαλάσσια σπορ.
Τελευταία επίσκεψη, η Πεσσάδα Καθώς είχαμε αρκετό χρόνο μπροστά μας μέχρι να φύγει το πλοίο για Ζάκυνθο, πήγαμε να αράξουμε σε μία παραλία εκεί κοντά. Κατεβήκαμε κάτι σκαλάκια και αφήσαμε τα πράγματά μας σε μια μικρή αμμώδη παραλία που ήταν αρκετά ήρεμα και για ακόμα μια φορά ωραία. Στη συνέχεια όμως μία από εμάς ανακάλυψε πέρα από τα βράχια μια μικρότερη παραλία. Έτσι περάσαμε τα βράχια (άνετα πας με τα πόδια απλά θέλει λίγη προσοχή) και βρεθήκαμε στη μικρή παραλία. Εμείς προτιμήσαμε να καθίσουμε στα βραχάκια καθώς είχε αρκετό κόσμο. Κάναμε τη βουτιά μας και μετά καθίσαμε να λιαστούμε (εγώ προφανώς και κάηκα). Η θάλασσα εκεί ήταν πολύ καθαρή, τόσο που στα βράχια επάνω υπήρχαν αχινοί και η άμμος με το υπέροχο χρώμα της να κάνει γαλαζοπράσινα τα νερά. Σιγά σιγά πέρασε η ώρα και ήρθε και η δικιά μας ώρα του φαγητού. Πήγαμε, επομένως, σε μια καντίνα να μετριάσουμε την πείνα μας. Εκεί που καθίσαμε, είχε φοβερή θέα αφού μπορούσαμε να βλέπουμε από ψηλά τις μικρές παραλίες της Πεσσάδας. Το μόνο που μας χάλασε την ησυχία ήταν για ακόμα μια φορά οι άτιμες σφήκες, αλλά δεν πτοηθήκαμε (πάλι ελληνικός καφές).Υ.Γ. Ευχαριστώ τις φίλες μου που ήταν καταπληκτικές συνταξιδιώτισσες και χωρίς αυτές το ταξίδι δεν θα ήταν το ίδιο απολαυστικό!
*Οι φωτογραφίες (πλην τις πρώτης) τραβήχτηκαν από μένα την ίδια και επεξεργάστηκαν από μένα την ίδια!
Πηγές:
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B5%CF%86%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%AC
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83%CF%84%CF%8C%CE%BB%CE%B9
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%AC%CE%BC%CE%B7
http://www.kefalonia-tours.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου