Νυχτερίδες

"...δεν μου αρέσει τίποτα,δεν μπορούσα να φύγω, δεν είναι μόνο τα λεφτά, είναι που δεν έχω δύναμη, δεν έχω καμία δύναμη, δεν έχω δύναμη.
...
 Ο πιο άρρωστος δεν είναι ο άρρωστος. Πιο άρρωστος είναι αυτός που μένει με τον άρρωστο. Είναι διπλά άρρωστος. 
 Υπάρχουν και αυτοί που δεν έχουν δύναμη. Υπάρχουμε και εμείς. Κυκλοφορούμε κι εμείς στο δρόμο κάπου θα έχουμε σκουντήξει ο ένας τον άλλο κατά λάθος, πετάμε κι εμείς τα σκουπίδια μας στους πράσινους κάδους, πηγαίνουμε κι εμείς σινεμά, σίγουρα θα έχουμε σταθεί δίπλα δίπλα περιμένοντας να πρασινίσει το φανάρι και σε μπαράκια πηγαίνουμε, απλώς είμαστε αδύναμοι, υπάρχουμε αλλά δεν έχουμε δύναμη. Στο δρόμο περπατάμε κανονικά όπως κάνουν όλοι οι άνθρωποι, περπατάμε κανονικά κανονικά στα δύο μας πόδια, απλώς στο σπίτι μας πέφτουμε συνήθως στα τέσσερα και μαζεύουμε γυαλάκια ή χαζεύουμε μέσα σε τρύπες από λεκάνες, υπάρχουμε όμως. Δεν είμαστε ζόμπι."
                                                                                                                  
                                                                                                              ("Τρύπα" Νυχτερίδες)



 Πέρυσι τέτοια εποχή περίπου γνώρισα τις "Νυχτερίδες της Λένας Κιτσοπούλου. Αφορμή ήταν η θεατρική ομάδα στην οποία ήμουνα και ένα από τα μέλη της ομάδας έφερε τα διηγήματα για ανάγνωση. Δεν θα ξεχάσω την ησυχία που επικρατούσε ύστερα από το τέλος της ανάγνωσης και πόσο είχαν μπει όλοι στη διαδικασία να σκέφτονται τι είχαν ακούσει να διαβάζεται. Εγώ από τότε το έχω διαβάσει άλλες τρεις φορές και ποτέ δεν το έχω βαρεθεί έστω και λίγο.
 Οι "Νυχτερίδες" γράφτηκαν το 2006 και αποτελούνται από δώδεκα διηγήματα. Και τα δώδεκα είναι ιστορίες που δεν αποτελούν τον κανόνα αλλά σίγουρα είναι βιώματα ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Οι ιστορίες έχουν να κάνουν κυρίως με τα αισθήματα και τις σκέψεις των ηρώων που αυτές μας κατευθύνουν να μάθουμε την ιστορία τους, είναι όλοι τους άνθρωποι απλοί, καθημερινοί που μπορεί να τους συναντάμε κάθε μέρα, είναι από αυτούς που απλά έχεις ακούσει να λέγονται διάφορα, αλλά στην πραγματικότητα δεν γνωρίζεις τίποτα.
 Η γλώσσα που χρησιμοποιεί η Κιτσοπούλου είναι αυτή που χρησιμοποιούμε κάθε μέρα στη ζωή μας χωρίς πομπώδες ύφος και χωρίς να κρύβει τίποτα, τη συνοδεύει πάντα η χυδαιολογία χωρίς ωστόσο να γίνεται το ίδιο το κείμενο χυδαίο. Αυτό που σε ταρακουνάει και σε σοκάρει κατά κάποιο τρόπο όταν διαβάζεις το κείμενο είναι ότι περιγράφει ιστορίες που συμβαίνουν κάθε μέρα, στην ίδια πολυκατοικία, στο διπλανό σπίτι, στο ίδιο χωριό ακόμα και στην ίδια οικογένεια με σένα, και τότε σκέφτεσαι ότι αν δεν συμβαίνει σε εσένα είσαι τουλάχιστον ένα τσακ από μια τέτοια ιστορία που όντως συμβαίνει.
 Από τα διηγήματα που ξεχωρίζω και με κάνουν να σκέφτομαι "άραγε ξέρω κάποιον που να το ζει όλο αυτό;" είναι η "Τρύπα" και ο "Σάκης". Ειδικά στο "Σάκη" η εικόνα της "τέλειας οικογένειας" φαίνεται να είναι ένας ολοκληρωτικός μύθος, ο καθένας προσπαθεί να πατήσει πάνω στον άλλον για να ξεχωρίσει με αποτέλεσμα μόλις έχει φτιαχτεί η εικόνα της "τέλειας οικογένειας" να γκρεμίζεται με ένα φύσημα.
 Γενικότερα γίνεται ένας χαμός γύρω από την Κιτσοπούλου, ιδιαίτερα όσο αφορά την παρουσιά της στο θέατρο, κατά πόσο δηλαδή κάνει θέατρο ή απλά προκαλεί, σε αυτό επειδή δεν την έχω παρακολουθήσει δεν μπορώ να εκφέρω άποψη αλλά όσο αφορά το συγκεκριμένο βιβλίο αξίζει να το διαβάσει κάποιος. Καμιά φορά πρέπει να γυρνάμε το πρόσωπο και στην πραγματικότητα, στην πραγματικότητα του διπλανού μας και να αναλογιστούμε κατά πόσο ζούμε και εμείς στην αλήθεια. Άλλωστε και στις περισσότερες ιστορίες του βιβλίου οι ήρωες καταφέρνουν να κάνουν ένα βήμα για να βρουν τη λύτρωση τους, ακόμα και αν αυτό έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

                                                                          Αφιερωμένο σε μια ομάδα που αγάπησα!

Πηγή: "Νυχτερίδες" Λένα Κιτσοπούλου, Σύγχρονοι Έλληνες Λογοτέχνες, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία