Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Λήθη

 Είναι ωραίο μετά από μια κουραστική εβδομάδα τρεξίματος, δουλειάς και ξενυχτιού να έχεις κοιμηθεί πάνω από οχτώ ώρες και να ξυπνάς με την ησυχία σου το πρωί της Κυριακής να φτιάχνεις έναν ωραίο καφέ να τρως το πρωινό σου και να αποφασίσεις να διαβάσεις κάτι για να περάσει δημιουργικά η ώρα σου και να ξεχαστείς λίγο από την καθημερινότητα. Έτσι λοιπόν και εγώ αφού κατάφερα  να έχω έναν ξεκούραστο και ωραίο ύπνο ξύπνησα και αφού άνοιξα τον υπολογιστή έκατσα να διαβάσω ένα ποίημα που μου έστειλε η Αρετή.
 Προσωπικά προτιμώ την πεζογραφία, λίγα είναι τα ποιήματα που έχω διαβάσει και ξαναδιαβάσει. Ωστόσο θεωρώ ότι για να γράψεις ποίηση πρέπει να είσαι πιο ρομαντική και ευαίσθητη φύση και να μπορείς να εκφράσεις όσα θέλεις σε συνδυασμό με την οργάνωση και και τη ρυθμικότητα. Έτσι και η Αρετή μέσα από ένα ποίημα εκφράζει αυτό που πολλοί το έχουμε νιώσει και σκεφτεί μετά από μια έντονη ερωτική απογοήτευση ή μια εγκατάλειψη από τον/την αγαπημένο/η μας. Όλοι, τουλάχιστον στην αρχή που είναι πρόσφατο το "τραύμα", θέλουμε να ξεχάσουμε και να προχωρήσουμε  χωρίς να σκεφτόμαστε και να νιώθουμε αυτά που περάσαμε. Όμως, έστω για μένα, αν και στην αρχή θες να ξεχάσεις, στο τέλος σκέφτεσαι τις ωραίες στιγμές και όσα κέρδισες από μια εμπειρία, είτε είναι μια σχέση είτε ένα σκίρτημα στην καρδιά και καταλήγεις έτσι απλά να συνεχίσεις από εκεί που σταμάτησες.

Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2015

Γκιοβάννα

 Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος κατέχει για μένα μια εξαιρετική θέση, διότι τα μυθιστορήματά του ήταν από τα πρώτα που διάβασα και μαζί με τον Coelho με έκαναν να αγαπήσω τη λογοτεχνία και να διαβάζω περισσότερα βιβλία. Δεν θα ξεχάσω ποτέ- 14 ετών-τη συγκίνηση που ένιωσα όταν διάβασα πρώτη φορά τον "Κόκκινο Βράχο". Επιπλέον ο Ξενόπουλος είναι από τους πρώτους λογοτέχνες στην Ελλάδα που στρέφεται στη μεσαία-αστική τάξη (ήταν άλλωστε ο εισηγητής του αστικού μυθιστορήματος). Τέλος, τον ξεχωρίζω γιατί σε πολλά έργα του ο τόπος δράματος είναι η Ζάκυνθος (τόπος καταγωγής του και δικός μου), ανατριχιάζω όταν διαβάζω για τον τόπο μου πως ήταν έναν αιώνα πριν και πολλά στοιχεία του νησιού έχουν μείνει ίδια από τότε.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2015

Κάθε πράγμα στον καιρό του...

 Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ένα πρωινό καφέ διότι συνδυάζει δύο υπέροχα πράγματα, τέλεια γεύση και ενέργεια (οι λάτρεις του καφέ με καταλαβαίνουν) και αφού χάρη στη βοήθεια αυτού του "μαγικού" φίλτρου-που ευχαριστώ το Θεό για την ανακάλυψή του- ξύπνησα και πλέον δεν με ενοχλεί το φως της μέρας, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου πάνω σε ένα θέμα.
 Έχω παρατηρήσει ότι οι άνθρωποι κάνουν τη λάθος επιλογή βιβλίου για ανάγνωση. Ας πάρουμε τις εποχές, για παράδειγμα το καλοκαίρι που και οι περισσότεροι είτε θα πάμε σε μια παραλία είτε θα καθίσουμε στο μπαλκονάκι μας ή στην αυλή μας, θα πάρουμε ένα βιβλίο να διαβάσουμε και μάλιστα θα κάνουμε πολύ καλά, όμως το βιβλίο που διαλέξαμε είναι πάντα η σωστή επιλογή; Η απάντηση είναι όχι, γιατί δεν γίνεται να βράζει ο τόπος, να υπάρχουν παιδάκια που φέρονται λες και τα έβγαλαν από το κλουβί και συγχρόνως μαμάδες που φωνάζουν "Κωστάκηηηηη, μην πας βαθιά και πνιγείς και έλα δω να φας τα κεφτεδάκια σου..." και άλλα τόσα θαυμαστά που συναντάμε, ειδικά στις ελληνικές παραλίες, και συ να πηγαίνεις με τον Kafka στην παραλία να διαβάσεις. Πάρε κάτι πιο εύκολο, κάτι που δεν θα χρειαστεί να πολυσκεφτείς, πολύ απλά γιατί τέτοιες ώρες η συγκέντρωσή σου είναι μηδαμινή. Και όχι δεν θα φανείς πιο έξυπνος και πιο ψαγμένος αν σκάσεις στην παραλία με τον Kafka ή τον Dostoevsky. Αυτοί είναι λογοτέχνες που ταιριάζουν το χειμώνα, όταν κάνει κρύο και έξω βρέχει, εσύ δεν μπορείς να πας πουθενά και αποφασίζεις να μείνεις σπίτι, φτιάχνεις μια ζεστή σοκολάτα ή βάζεις ένα ποτήρι κρασί και απολαμβάνεις κλασικά βαριά βιβλία, μπορείς να υπογραμμίσεις φράσεις που σου άρεσαν, να ξαναδιαβάσεις σημεία-κλειδιά, να ψάξεις κάτι παραπάνω για τον συγγραφέα και το βιβλίο του και τότε θα τα ευχαριστηθείς πραγματικά, στην παραλία θα πεις "κουράστηκα, καλύτερα να έπαιρνα ένα περιοδικό να διαβάσω ή κάτι πιο ευκολονόητο", εκτός άμα έχεις ξαναδιαβάσει κάποιο βιβλίο και είσαι εξοικειωμένος με τα πιο δύσκολα, τότε πάω πάσο. Αυτό,βέβαια, με φέρνει σε ένα άλλο θέμα.
 Οι περισσότεροι κάνουν ένα μεγάλο λάθος, μπορεί να μην έχουν ξαναπιάσει λογοτεχνικό βιβλίο στα χέρια τους και να αποφασίσουν να ξεκινήσουν το διάβασμα, για παράδειγμα με βιβλία όπως "Οι 'Άθλιοι" ή "Πόλεμος και Ειρήνη" που θέλεις να τα διαβάσεις τουλάχιστον μήνα και να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος για να θυμάσαι ονόματα και καταστάσεις που είναι σημαντικά για την εξέλιξη της ιστορίας. Υπάρχουν βιβλία που διαβάζονται εύκολα και γρήγορα και συγχρόνως σου δίνουν τροφή για σκέψη, για παράδειγμα μπορείς να ξεκινήσεις με Coelho. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο με την ποίηση, για το λόγο ότι είναι πιο δύσκολη στην κατανόηση, δεν είναι απαραίτητον να ξεκινήσεις με Eliot ή Εμπειρίκο, διάβασε πρώτα Καβάφη ή Λειβαδίτη.
 Γενικότερα, όμως, το διάβασμα είναι μια ωραία διαδικασία αρκεί να το κάνεις σωστά, να το χρησιμοποιείς για να ανοίξεις τους ορίζοντες σου και να γίνεις εσύ καλύτερος και όχι για να το παίζεις πιο έξυπνος και πιο καλλιεργημένος. Επιπλέον η ανάγνωση λογοτεχνίας είναι μια διαδικασία που ενεργοποιεί τη μεγαλύτερη δύναμη του ανθρώπου, τη φαντασία.

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Έγκλημα και Τιμωρία

"Πού το διάβασα" σκεφτόταν ο Ρασκόλνικωφ προχωρώντας πιο πέρα "πού το διάβασα πως ένας καταδικασμένος σε θάνατο, μια ώρα πριν απ'την εκτέλεση λέει ή σκεφτόταν πως αν αναγκαζόταν να ζήσει κάπου σ'ένα ψηλό μέρος, σ'ένα απότομο βράχο και σ'έναν τόσο στενό τόπο, ώστε να χωράνε μοναχά τα δυο του πέλματα και γύρω γύρω να'ναι βαθιά χαράδρα, ωκεανοί, αιώνιο σκοτάδι, αιώνια μοναξιά και αιώνια θύελλα και να μένει όρθιος σε μια πήχη χώρο όλη του τη ζωή χίλια χρόνια μια ολόκληρη αιωνιότητα, ο κατάδικος λέει πως είναι καλύτερα να ζήσει έτσι παρά να πεθάνει τώρα αμέσως! Μοναχά να ζήσει, να ζήσει, μοναχά να ζήσει! Ας ζήσει, όπως και να'ναι φτάνει μοναχά να ζήσει! Τι μεγάλη αλήθεια! Θεέ μου, τι μεγάλη αλήθεια! Ο άνθρωπος είναι άτιμος! Και είναι άτιμος εκείνος που τον λέει άτιμο γι'αυτό." πρόστεσε ύστερα από λίγο.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2015

Ο Χειμώνας

 Είναι ωραίο όταν νέοι άνθρωποι που ασχολούνται με τη συγγραφή, έχουν το θάρρος να δημοσιεύσουν κάτι από το υλικό τους και την τόλμη να το δείξουν στον κόσμο. Έτσι, λοιπόν, αφού μίλαγα σε μια φίλη μου για το blog μου και καθώς ήξερα ότι και η ίδια ασχολείται με τη συγγραφή της ζήτησα να μου στείλει κάποια από τα γραπτά της. Χαίρομαι που δεν ντράπηκε και σήμερα εγώ πρώτη από όλους θα δείξω κάτι από τη δουλειά της.
 Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι να πω για το κείμενο, για το λόγο ότι με την Αρετή κάνουμε πολύ παρέα και δεν πιστεύω ότι θα υπάρξει αντικειμενικότητα στα λόγια μου. Αυτό που έχω να πω είναι ότι πρόκειται για ένα δοκίμιο που ταιριάζει να το διαβάσεις αυτή την εποχή,αλλά και να αναλογιστείς αυτά που εκφράζει. Εγώ το διάβασα ενώ δίπλα μου είχα μια ζεστή κούπα με καφέ και ομολογώ ότι είναι μια πολύ ωραία πρώτη προσπάθεια και ελπίζω να συνεχίσει έτσι...

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015

Ο Αλχημιστής

"-Πρόκειται για ένα βιβλίο που λέει ό,τι λένε σχεδόν όλα τα βιβλία, συνέχισε ο γέρος. Για την αδυναμία των ανθρώπων να ορίζουν την ίδια τους τη μοίρα. Στο τέλος, καταφέρνει να κάνει τους πάντες να πιστέψουν στο μεγαλύτερο ψέμα του κόσμου.
-Και ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα του κόσμου; ρώτησε έκπληκτο το αγόρι.
-Είναι το εξής: κάποια στιγμή χάνουμε την ικανότητα να ελέγχουμε τη μοίρα μας και βρισκόμαστε στο έλεος της μοίρας. Αυτό είναι το μεγαλύτερο ψέμα του κόσμου."

Κυριακή 1 Νοεμβρίου 2015

Το Όνομα του Ρόδου

"Σκέψου ένα ποτάμι βαθύ και επιβλητικό, που τρέχει για πολλά μίλια ανάμεσα σε στερεές όχθες κι εσύ ξέρεις που βρίσκεται το ποτάμι, πού το ανάχωμα και πού σταματάει η γη. Σε κάποιο σημείο το ποτάμι, κουρασμένο, επειδή έτρεξε για πολύν καιρό και μεγάλη απόσταση, επειδή πλησιάζει τη θάλασσα, που μέσα της χάνονται όλα τα ποτάμια, δεν ξέρει πια τι είναι. Καταλήγει σε δέλτα. Παραμένει ίσως ένας κυρίως κλάδος του, όμως πολλοί ξεφεύγουν προς κάθε κατεύθυνση, και άλλοι συρρέουν πάλι μαζί, κι εσύ δεν ξέρεις πια τι δημιουργείται κι από που, και κάποτε δεν ξέρεις αν είναι ακόμη ποτάμι ή θάλασσα..."