ΒΕΡΣΙΝΙΝ
...Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς θα είναι η ζωή μετά από μας- ας πούμε σε διακόσια, τριακόσια χρόνια.
ΤΟΥΖΕΝΜΠΑΧ
Αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο. Οι άνθρωποι που θα 'ρθουν ύστερα από μας θα πετούν με αερόστατα, θα φορούν διαφορετικά σακάκια, θα ανακαλύψουν ίσως μια έκτη αίσθηση και θα την αναπτύξουν. όμως η ζωή θα παραμένει ίδια: κοπιαστική, μυστηριώδης κι ευτυχισμένη. Μετά από χίλια χρόνια οι άνθρωποι θ' αναστενάζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο καθώς θα λένε: "Αχ, τι δύσκολη που είναι η ζωή!" μα θα φοβούνται ακριβώς όπως και σήμερα το θάνατο και δε θα θέλουν να πεθάνουν.
ΒΕΡΣΙΝΙΝ
Δεν ξέρω πως να σας το πω. Εγώ πιστεύω πως τα πάντα πάνω στη γη θ' αλλάξουν σιγά σιγά. Αυτές οι αλλαγές άρχισαν ήδη να συντελούνται μπροστά στα μάτια μας. Σε διακόσια, τριακόσια ή και σε χίλια χρόνια -δεν έχει σημασία- θ' αρχίσει μια νέα ευτυχισμένη ζωή. Εμείς φυσικά δεν θα την απολαμβάνουμε, όμως ήδη ζούμε, εργαζόμαστε και υποφέρουμε γι' αυτήν, είμαστε οι δημιουργοί της! Αυτό και μόνο δίνει κάποιο νόημα στην ύπαρξή μας και αν θέλετε, αυτή είναι η ευτυχία μας.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το θεατρικό έργο του Άντον Πάβλομιτς Τσέκωφ (Anton Chekhov) οι "Τρεις Αδελφές" που το βρήκα και το αγόρασα από ένα bazzar βιβλίων στα Γιάννενα (όπου bazzar τρέξτε, αξίζει!). Είναι από τα πιο γνωστά θεατρικά έργα του κλασικού θεάτρου που χωρίζεται σε τέσσερις πράξεις. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας και έχει διάρκεια πέντε χρόνια. Κεντρικά πρόσωπα είναι τρεις αδερφές, η Όλγα, η Μάσα και η Ιρίνα, κόρες στρατιωτικού που έχει πεθάνει και πλέον ζουν με τον αδερφό τους Αντρέϊ. Έχοντας φύγει από τη Μόσχα πριν 11 χρόνια, το μόνο που επιθυμούν και σκέφτονται και οι τρεις είναι να επιστρέψουν στην πολυαγαπημένη τους Μόσχα και να ξεφύγουν από την ανιαρή και πληκτική ζωή της επαρχίας. Όσο όμως το θέλουν, τόσο εμφανίζονται εμπόδια για την επιστροφή τους.
Ο Ρώσος συγγραφέας μετά τα γνωστά του έργα "ο Γλάρος" και "ο θείος Βάνιας", γράφει το 1900 τις "Τρεις Αδελφές" και για ακόμη μια φορά δεν βασίζεται σε συνταρακτικά γεγονότα και συγκινισιακές εξάρσεις, αλλά σε εσωτερικές συγκρούσεις. Ακόμα και η θλίψη αντικαθίσταται από τις σκέψεις των προσώπων, αφού σύμφωνα με τον Τσέχωφ με γράμμα του προς την αγαπημένη του Όλγα Κνίππερ, η οποία ενσάρκωνε το ρόλο της Μάσα, πίστευε και ήθελε από τους ήρωες να μην εκφράζουν θλίψη, ειδικά οι τρεις πρωταγωνίστριες, αλλά σκέψη "γιατί όταν κουβαλάς για μεγάλο διάστημα μία δυστυχία δεν είσαι θλιμμένος αλλά σκεφτικός". Όπως και στη ρώσικη λογοτεχνία εκείνης της εποχής έτσι και στη δραματουργία υπάρχει μια ρεαλιστική αποτύπωση των πραγμάτων, πόσο μάλλον στον Τσέχωφ που χαρακτηρίζεται από ψυχογραφικό ρεαλισμό. Βάζει για άλλη μια φορά στο επίκεντρο μια οικογένεια της ανώτερης τάξης και τους δείχνει να ξοδεύουν τη ζωή τους σε επιθυμίες και όνειρα και να μην τολμούν να ζήσουν πραγματικά.
Το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που το διάβασα μέσα σε δύο ώρες χωρίς να σταματήσω έχοντας δίπλα μου μία κούπα ζεστό τσάι και προσπαθούσα να ψυχολογήσω τους ήρωες, που ο καθένας τους ξεχωριστά έχει τη δικιά του στεναχώρια. Δυστυχώς δεν έχει τύχει να το δω σε παράσταση, αλλά σίγουρα πλέον είναι κάτι που θέλω να δω σε μια θεατρική σκηνή. Είναι ένα κείμενο που φέρνει συγκίνηση και αξίζει να το παρακολουθήσεις.
Πάντως με έκπληξή μου διάβασα, πως ο ίδιος ο Τσέχωφ, όταν η παράσταση έκανε πρεμιέρα το 1901 στο θέατρο Τέχνης της Ρωσίας ο ίδιος δεν θέλησε να πάει να την παρακολουθήσει, αφού μάλιστα έπαιζε και η αγαπημένη του. Φοβόταν την αντίδραση του κοινού, αν θα αρέσει ή όχι και επιπλέον τον πλήγωναν οι χαρακτηρισμοί για το έργο πως ήταν δράμα ενώ ο ίδιος ήθελε και πίστευε ότι έγραψε ένα κωμειδύλλιο. Αν και σήμερα δεν έχουν σημασία οι χαρακτηρισμοί, είναι ένα έργο που συγκινεί και συγχρόνως βγάζει ένα λεπτό χιούμορ, Όπως και στα άλλα κείμενα του Τσέχωφ, η ειρωνεία της τύχης, τα αδιέξοδα, οι αναμνήσεις των προσώπων, οι ανταγωνισμοί και η μοιρολατρεία του κατάφεραν να επηρεάσουν το θέατρο του 20ου αιώνα και να φέρουν τον ίδιο στην κορυφή.
Πηγές: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%87%CF%89%CF%86
Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας: από τις αρχές του 18ου αιώνα έως τον 20ο αιώνα, εκδόσεις "Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο Πάτρας"
"Τρεις Αδελφές" Άντον Τσέχωφ, εκδόσεις "ύψιλον/θέατρο"
...Ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε πώς θα είναι η ζωή μετά από μας- ας πούμε σε διακόσια, τριακόσια χρόνια.
ΤΟΥΖΕΝΜΠΑΧ
Αυτό δεν είναι και τόσο δύσκολο. Οι άνθρωποι που θα 'ρθουν ύστερα από μας θα πετούν με αερόστατα, θα φορούν διαφορετικά σακάκια, θα ανακαλύψουν ίσως μια έκτη αίσθηση και θα την αναπτύξουν. όμως η ζωή θα παραμένει ίδια: κοπιαστική, μυστηριώδης κι ευτυχισμένη. Μετά από χίλια χρόνια οι άνθρωποι θ' αναστενάζουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο καθώς θα λένε: "Αχ, τι δύσκολη που είναι η ζωή!" μα θα φοβούνται ακριβώς όπως και σήμερα το θάνατο και δε θα θέλουν να πεθάνουν.
ΒΕΡΣΙΝΙΝ
Δεν ξέρω πως να σας το πω. Εγώ πιστεύω πως τα πάντα πάνω στη γη θ' αλλάξουν σιγά σιγά. Αυτές οι αλλαγές άρχισαν ήδη να συντελούνται μπροστά στα μάτια μας. Σε διακόσια, τριακόσια ή και σε χίλια χρόνια -δεν έχει σημασία- θ' αρχίσει μια νέα ευτυχισμένη ζωή. Εμείς φυσικά δεν θα την απολαμβάνουμε, όμως ήδη ζούμε, εργαζόμαστε και υποφέρουμε γι' αυτήν, είμαστε οι δημιουργοί της! Αυτό και μόνο δίνει κάποιο νόημα στην ύπαρξή μας και αν θέλετε, αυτή είναι η ευτυχία μας.
Εξώφυλλο της πρώτης έκδοσης το 1901
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το θεατρικό έργο του Άντον Πάβλομιτς Τσέκωφ (Anton Chekhov) οι "Τρεις Αδελφές" που το βρήκα και το αγόρασα από ένα bazzar βιβλίων στα Γιάννενα (όπου bazzar τρέξτε, αξίζει!). Είναι από τα πιο γνωστά θεατρικά έργα του κλασικού θεάτρου που χωρίζεται σε τέσσερις πράξεις. Η ιστορία διαδραματίζεται σε μια επαρχιακή πόλη της Ρωσίας και έχει διάρκεια πέντε χρόνια. Κεντρικά πρόσωπα είναι τρεις αδερφές, η Όλγα, η Μάσα και η Ιρίνα, κόρες στρατιωτικού που έχει πεθάνει και πλέον ζουν με τον αδερφό τους Αντρέϊ. Έχοντας φύγει από τη Μόσχα πριν 11 χρόνια, το μόνο που επιθυμούν και σκέφτονται και οι τρεις είναι να επιστρέψουν στην πολυαγαπημένη τους Μόσχα και να ξεφύγουν από την ανιαρή και πληκτική ζωή της επαρχίας. Όσο όμως το θέλουν, τόσο εμφανίζονται εμπόδια για την επιστροφή τους.
Ο Ρώσος συγγραφέας μετά τα γνωστά του έργα "ο Γλάρος" και "ο θείος Βάνιας", γράφει το 1900 τις "Τρεις Αδελφές" και για ακόμη μια φορά δεν βασίζεται σε συνταρακτικά γεγονότα και συγκινισιακές εξάρσεις, αλλά σε εσωτερικές συγκρούσεις. Ακόμα και η θλίψη αντικαθίσταται από τις σκέψεις των προσώπων, αφού σύμφωνα με τον Τσέχωφ με γράμμα του προς την αγαπημένη του Όλγα Κνίππερ, η οποία ενσάρκωνε το ρόλο της Μάσα, πίστευε και ήθελε από τους ήρωες να μην εκφράζουν θλίψη, ειδικά οι τρεις πρωταγωνίστριες, αλλά σκέψη "γιατί όταν κουβαλάς για μεγάλο διάστημα μία δυστυχία δεν είσαι θλιμμένος αλλά σκεφτικός". Όπως και στη ρώσικη λογοτεχνία εκείνης της εποχής έτσι και στη δραματουργία υπάρχει μια ρεαλιστική αποτύπωση των πραγμάτων, πόσο μάλλον στον Τσέχωφ που χαρακτηρίζεται από ψυχογραφικό ρεαλισμό. Βάζει για άλλη μια φορά στο επίκεντρο μια οικογένεια της ανώτερης τάξης και τους δείχνει να ξοδεύουν τη ζωή τους σε επιθυμίες και όνειρα και να μην τολμούν να ζήσουν πραγματικά.
Το ευχαριστήθηκα τόσο πολύ που το διάβασα μέσα σε δύο ώρες χωρίς να σταματήσω έχοντας δίπλα μου μία κούπα ζεστό τσάι και προσπαθούσα να ψυχολογήσω τους ήρωες, που ο καθένας τους ξεχωριστά έχει τη δικιά του στεναχώρια. Δυστυχώς δεν έχει τύχει να το δω σε παράσταση, αλλά σίγουρα πλέον είναι κάτι που θέλω να δω σε μια θεατρική σκηνή. Είναι ένα κείμενο που φέρνει συγκίνηση και αξίζει να το παρακολουθήσεις.Πάντως με έκπληξή μου διάβασα, πως ο ίδιος ο Τσέχωφ, όταν η παράσταση έκανε πρεμιέρα το 1901 στο θέατρο Τέχνης της Ρωσίας ο ίδιος δεν θέλησε να πάει να την παρακολουθήσει, αφού μάλιστα έπαιζε και η αγαπημένη του. Φοβόταν την αντίδραση του κοινού, αν θα αρέσει ή όχι και επιπλέον τον πλήγωναν οι χαρακτηρισμοί για το έργο πως ήταν δράμα ενώ ο ίδιος ήθελε και πίστευε ότι έγραψε ένα κωμειδύλλιο. Αν και σήμερα δεν έχουν σημασία οι χαρακτηρισμοί, είναι ένα έργο που συγκινεί και συγχρόνως βγάζει ένα λεπτό χιούμορ, Όπως και στα άλλα κείμενα του Τσέχωφ, η ειρωνεία της τύχης, τα αδιέξοδα, οι αναμνήσεις των προσώπων, οι ανταγωνισμοί και η μοιρολατρεία του κατάφεραν να επηρεάσουν το θέατρο του 20ου αιώνα και να φέρουν τον ίδιο στην κορυφή.
Πηγές: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD_%CE%A4%CF%83%CE%AD%CF%87%CF%89%CF%86
Ιστορία της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας: από τις αρχές του 18ου αιώνα έως τον 20ο αιώνα, εκδόσεις "Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο Πάτρας"
"Τρεις Αδελφές" Άντον Τσέχωφ, εκδόσεις "ύψιλον/θέατρο"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου