Αυτές τις γιορτινές μέρες που είχα όρεξη να κάτσω στον καναπέ μου ήσυχα και ωραία με τα βιβλιαράκια μου και να διαβάζω με τις ώρες, δεν τα κατάφερα! Αρχικά πλησιάζει ο καιρός για εξεταστική, όχι ότι σκοτώνομαι στο διάβασμα, αλλά νιώθω τύψεις να πιάνω κάποιο βιβλίο στα χέρια μου και να ξέρω ότι δεν είναι της σχολής. Συγχρόνως δεν υπολόγισα ποτέ τον παράγοντα "συγγενείς". Ο κάθε Έλληνας καταλαβαίνει πως αυτές οι γιορτινές μέρες σημαίνει παρέλαση από συγγενολόι, που συνήθως αποτελείται από παππούδες, γιαγιάδες και παιδάκια που όλοι μαζί καταφέρνουν να κάνουν μεγαλύτερη φασαρία και από συναυλία...Και από την άλλη το βιβλίο που έπιασα στα χέρια μου αυτή την εβδομάδα ήταν μια απογοήτευση οπότε δεν μπόρεσα να το τελειώσω. Ήταν το "Πρωτοχρονιάτικα και άλλα διηγήματα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Δεν φταίει το γεγονός ότι ήταν Παπαδιαμάντης, αλλά το ότι ήταν διασκευασμένο στη νεοελληνική και δεν παρουσίαζε το ίδιο αποτέλεσμα. Από εδώ βγαίνει και το συμπέρασμα ότι κάποια κείμενα είναι μεγάλο λάθος να τα διαβάζουμε στη νεοελληνική, καλύτερα να μην μπούμε στον κόπο να τα ξεκινήσουμε.
Ελπίζω μέχρι την επόμενη εβδομάδα να τα έχω καταφέρει και να διαβάσω κάτι ολοκληρωμένα και να γράψω την άποψή μου πάνω σε ένα κείμενο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου